O książce: 1966 / W systemie więziennych zakładów pracy rząd radziecki codziennie prowadzi humanitarną, bezinteresowną, wszechstronną pracę pedagogiczną nad -edukacja wiązała się z ogromnymi trudnościami niedawnych morderców, rabusiów, złodziei, po ich powrocie do szeregów uczciwych sowieckich robotników. Niestety, ten mało znany obszar najszlachetniejszej działalności społeczno-transformacyjnej rządu radzieckiego nie doczekał się dostatecznie szerokiego odbicia w naszej fikcji. Zwrócona na uwagę czytelników książka „Niewidzialny pojedynek” w pewnym stopniu wypełnia tę lukę. Jej autor, Akper Akperow, od dziesięciu lat stoi na czele kolonii pracy poprawczej. Fabuła opowiadań i opowiadań, które napisał, zaczerpnięta jest z samego życia, ukazując prawdziwe losy człowieka; Żaden bohater nie jest fikcyjny, ale ma prototyp życia. Każdy, kto czytał książkę „Niewidzialny pojedynek”, nie może nie dojść do wniosku, że jeśli w krajach kapitalistycznych więzienie jest jedynie narzędziem odwetu, terroru klasowego, ucisku jednostki i wyobcowania ze społeczeństwa, to w warunkach socjalistycznych praca więzienna instytucja jest przede wszystkim organem reedukującym człowieka, przywracającym go społeczeństwu jako pełnoprawnego, świadomego obywatela radzieckiego, zakochanego w swojej pracy.